НАБЗИ ФАЙЗОБОД

Ҳар ҷо, ки сухан дар бораи шахсиятҳои барҷастаи миллат меравад, кас барои изҳори андеша ба душворӣ мувоҷеҳ мегардад. Зеро зиндагии чунин шахсиятҳо худ намунаи муборизаву азхудгузаштанҳо ва ҷоннисориҳост. Вақте ки таҷлили Рӯзи Президенти Тоҷикистон дар кишвари мо роҳандозӣ гардид, пешорӯи ҳар як фарди аз хурд то бузурги ин миллат хизматҳои аз доираи андеша берун, матонату ҷасорати аз андоза беруни ин марди шариф ҷилвагар мешавад. Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, ки яке аз сиёсатмадорони варзидаи ҷаҳони муосир, муборизи фаъоли арсаи сулҳу осоиштагӣ дар тамоми дунё шинохта мешавад, тавонист бо неруи ақлу заковати азалӣ ва донишу фазилати баланд кишвари ҷангзадаи моро дар як муддати нисбатан кӯтоҳ аз бӯҳрони офатбори ҷанги бародаркушӣ наҷот диҳад.

Президенти ҶТ, Сарвари давлат ва Ҳокимияти иҷроия, ҳомии Конститутсия ва қонунҳо, ҳуқуқу озодиҳои инсон ва шаҳрванд, кафили истиқлолияти миллӣ, ягонагӣ ва тамомияти арзӣ, пойдориву бардавомии давлат, мураттабии фаъолияти мақомоти давлатӣ ва ҳамкории онҳо, риояи шартномаҳои байналмиллалии Тоҷикистон мебошад.
Заминаи таърихии ин ид 6 ноябри соли 1994 мебошад, ки бо баргузории нахустин интихоботи президентӣ дар даврони соҳибистиқлолӣ гардид ва Эмомалӣ Раҳмон баъд аз маросими савгандёдкунӣ ба вазифаи Президенти ҶТ, ки Конститутсияи Тоҷикистони соҳибихтиёр муқаррар намудааст, шурӯъ намуд. Рӯйдоди мазкур дар таърихи навтарини Тоҷикистон ҳамчун рӯзи қабули нахустин Конститутсияи давлати соҳибистиқлол ва зуҳуроти ягонагии миллату давлат боқӣ мондааст. Баъди қабули Конститутсия ва интихоби Президент аз соли 1994 дар таърихи навини кишварамон марҳалаи нав оғоз ёфт. Ва барои беҳтар шудани зисту зиндагии мардум шароити мусоид фароҳам омад. Бо назардошти ҳамаи ин бояд таъкид намуд, ки Рӯзи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистонро мо бояд ҳамасола ба таври бошукӯҳ таҷлил намоем, чунки Пешвои миллат, Президенти Тоҷикистон ҳамчун шахсияти барҷастаи миллат, ки дар бунёди низоми давлатдории Тоҷикистони соҳибистиқлол, барқарорсозии сохти конститутсионӣ, ба даст овардани сулҳу ваҳдати миллӣ саҳми беназир гузошта,тибқи Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон соли 1994 дар асоси овоздиҳии умумихалқӣ аввалин Президенти ҶТ интихоб шуда, дар эъмори давлати соҳибихтиёр, демократӣ, ҳуқуқбунёд, дунявӣ ва иҷтимоӣ нақши арзанда дошта, миллатро аз парокандагӣ, давлатро аз нестшавӣ ва халқро аз ҷанги шаҳрвандӣ раҳо карда, дар рушди сиёсӣ, иқтисодиву иҷтимоӣ ва таърихиву фарҳангии давлати мустақили Тоҷикистон хизматҳои бузурги тақдирсоз намудааст.
Муҳимияти таҷлили Рӯзи Президенти ҶТ дар он аст, ки мардуми мо бояд фаъолияти пурсамару ибратбахши Пешвои миллат, Президенти Тоҷикистонро қадр намоем, зеро маҳз бо шарофати ӯ ва сиёсати пешгирифтаву муваффақонааш ӯ дар роҳи ободии ватан, арҷгузорӣ ба таърихи бостонии миллат ва ташаббусҳои созандаи ӯ ҷомеаи ҷаҳонӣ ба Тоҷикистон бо нигоҳи боэътимоду хайрхоҳона назар дорад.
Гузашта аз ин, рақамҳо гувоҳи ҳоланд, ки танҳо дар даврони сарварии ин марди содиқу бошарофат, кишвари ҷангзадаю аз лиҳози иқтисодиёт дар пояҳои поёнӣ қарордоштаи мо, ҷаҳиши бузургеро пушти сар намудааст. Зеро дар тамоми соҳаҳо мо ба маротиб ба муваффақияту пешравиҳо ноил гардидаем. Ҳамаи ин бо розигии Худованд ва ҳидояту раҳанамоӣ ва роҳбарии хирадмандонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба мардуми мо даст додааст. Аз ин хотир аст, ки тамоми мардуми кишвар таҷлили ин ҷашни ба дил наздикро бо қалбҳои саршор аз муҳаббат ва миннатдории самимӣ аз чунин раҳбари хирадманду закӣ пешвоз мегиранд.