НАБЗИ ФАЙЗОБОД

Имрӯзҳо таҳти роҳбарии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти кишварамон, Ҷаноби олӣ муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон Тоҷикистони азизамон бениҳоят ободу зебо гардидааст. Дар ин қатор дар ноҳияи Файзобод ҳам таҳти сиёсати хирадмандонаи Пешвои миллат ободгарию зебо гардонидани кӯчаву хиёбону деҳаҳо ва шоҳроҳҳову майдончаҳо дар авҷ аст. Сарсабзу хуррамгардонии диёр суннати ниёгон, алалхусус феъли Паёмбари олами ислом Муҳаммад (с) мебошад.

Ҳадисеро имом Муслим ривоят мекунад, ки: «Рӯзе Расули акрам (с) ҳамроҳи наберагонаш Имом Ҳасан ва Имом Ҳусейн (р) дар шаҳри Мадинаи Мунаввара ниҳол мешинониданд». Саҳоба Анас (р) мегӯяд:- «Ҳамроҳи амакам Абӯталҳа (р) хостем асбоби корӣ, яъне белро аз дасти мубораки Ҳазрат (с) гирем, Расули Худо гуфтанд: - Эй Анас, магар намедонӣ шинонандаи ниҳол феъли биҳиштӣ аст?» Дар тафсири «Руҳулбаён», дар ояҳои муборакаи Ёсин омадааст: «Баъди вафоти инсонҳо ҳама корашон, ки дар дунё анҷом додаанд, то рӯзи қиёмат қатъ мегардад, магар се кор аст, ки савобаш то рӯзи қиёмат ба номи шахс мемонад ва яке аз онҳо ин ободкорӣ мебошад».

Ноҳияи мо дар тӯли се соли охир симои худро ба куллӣ дигар намудааст. Давоми ин муддат бо роҳбарӣ ва дастгирии раиси ноҳия Раҷабзода Миралӣ ноҳия ба таври шинохтанашаванда ободу зебо гардид. Бунёд гардидани боғҳои нав, ба тарзи оқилона истифода бурдани ҳар як ваҷаб замин касро болидарӯҳ мегардонад. Аммо боз нафароне ҳам ёфт мешаванд, ки ин ободкориҳои босуръати ноҳияамонро дида, ҳисси кинаву ҳасадашон боло мегирад ва пайи навиштани шикоятҳои беасосу назди мардум бад карда нишон додани эшон мешаванд.

Дар шаъни ин тоифаи ҳасуд Худо ва расулаш безорӣ ҷӯстааст. Қуръони Карим дар сураи «Нун» мефармояд: «Шумо нишасту бархез накунед ба тоифаҳое, ки суханчин, туҳматгар ва хабаркаш аст». (сураи Нун ояи 5-6). Паямбари гиромӣ (с) фармудаанд: «Дохил намешавад ба биҳишт касе, ки суханчин ва фитнаангез аст». (Саҳеҳи Бухорӣ. Ҳадиси 4010).

Боз ҳадиси дигаре ҳаст, ки Расули Худо гуфтаанд: «Фитна ва дасиса ин мисли мори хуфта аст, ғазаби Худо бар касе, ки ин мори хуфтаро бедор мекунад». (Ҳадиси Имом Аҳмад ва Маъоз. Китоби «Сиёми ситам», саҳ 590-594, ҳадиси 3016). Ва дар луғати араб шахси суханчин ва фитнаангезро намом мегӯянд.

Қавли Аттор аст, ки:

Айби худ аблаҳ набинад дар ҷаҳон,

Бошад андар ҷустани айби касон.

Вақте ки Худованди Раҳмон Паёмбари исломро фиристод ва ӯ башариятро, ки ба ботлоқи гумроҳӣ ва торикӣ ғӯта зада буданд, ба равшанӣ ва роҳи рост ҳидоят намуд, мушрикони Макка доимо аз паси айб ҷустани Расули Худо буданд. Дар «Маснавии Маънавӣ»-и Мавлоно ҳикояте дар ин маврид ба таври зебо баён шудааст: «Вақте ки шаб бо пардаи сиёҳи худ ҷаҳонро мепӯшонидааст, кӯршабпарак қанотҳои худашро паҳн намуда дод мезадааст, ки фардо офтоб намебарояд, дар зери қаноти ман аст, аммо чун субҳи содиқ намоён мегардад, кӯршабпарак зери санг даромада пинҳон мешавад». Худованд дар тафсири сураи «Каҳф» мефармояд: «Эй инсон, ту фаношаванда ва дар рӯзи қиёмат назди Ман ҷавобдиҳанда мебошӣ. Баъд аз бандагие, ки Маро кардӣ чӣ саҳм гузоштӣ; боғ бунёд кардӣ, роҳ ё маҳалле обод кардӣ, ё мардумро насиҳати роҳи рост кардӣ?- ҷавоб мегӯӣ».

Имрӯзҳо сад дар сад мардуми ноҳияамон ба раиси ноҳия Раҷабзода Миралӣ, ки таҳти роҳбарии ӯ ноҳияамон рӯ ба ободӣ дорад миннатдорӣ низ мекунанд. Ба қавли шайх Саъдӣ:

Ошиқ донад забони маъшуқ, ту чӣ донӣ?

Гӯсолаи Сомирӣ чӣ донад, қадри аринию лантаронӣ.